مخزون

روزن و پرهون چو بسته گشت، خیانت راه نیابد بسوی گوهر مخزون

هر چه مخزون بود در گنج عدم یک به یک را زد به نام من رقم

ای امید دل محزون، دلت مخزن، وفا مخزون؛ چو علم از عالمت افزون، بود خلقت ز حسن احسن

موش و مار اندر خزینهٔ خویش مفگن خیر خیر گر نداری در و گوهر کاندرو مخزون کنی

بجز نور علی در مخزن دل که را مخزون بود اسرار حافظ

تحفه دریا و کان مخزون جیب غنچه است در بغل دارد دکان خویشتن را جوهری

ای غیب مکنون را حجاب زان گیسوی پر پیچ و تاب وی سر مخزون را کتاب زان خط خالی از خلل

به گنجینه نقدی که مخزون بود که داند که انجام آن چون بود

دانای رموز ازل و نکته بی‌چون کنز خفی بار خدا گوهر مخزون

هر آندل که مهر ترا شد خزانه ز مخزون خود شاد باشد نه محزون