مخافت

گویند سپهدار داده خط لعنت به خطوط پر مخافتش

سعدی چو گرفتار شدی تن به قضا ده دریا در و مرجان بود و هول و مخافت

دوام عمر تو با دور چرخ مقرون باد به شادیی که نباشد مخافت حزنش

خون می‌خوری و نیستت از خلق مخافت تا چند کنی شوخی؟ تا چند ظرافت؟

گر سوم ماهش آفتی نرسد یا گزند و مخافتی نرسد

به کوی خویش مترسانم از رسیدن آفت من آن نیم که بتابم رخ از محل مخافت

پس من دنیا را بدان چاه پر آفت و مخافت مانند کردم و موشان سپید و سیاه و مداومت ایشان بر بریدن شاخ ها به شب و روز که تعاقب ایشان بر فانی گردانیدن جانوران و تقریب آجال ایشان مقصور است و آن چهار مار را به طبایع که عماد خلقت آدمی است و هرگاه که یکی از آن در حرکت آید زهر قاتل و مرگ حاضر باشد و چشیدن شهد و شیرینی آن را به لذات این جهانی که فایده آن اندک است و رنج و تبعت بسیار، آدمی را بیهوده از کار آخرت باز می‌دارد و راه نجات بر وی بسته می‌گرداند و اژدها را به مرجعی که به هیچ تأویل از آن چاره نتواند بود و چندان که شربت مرگ تجرّع افتد و ضربت بویحیی صلوات الله علیه پذیرفته آید هر آینه بدو باید پیوست و هول و خطر و خوف و فزع او مشاهدت کرد، آن گاه ندامت سود ندارد و توبت و انابت مفید نباشد، نه راه بازگشتن مهیا و نه عذر تقصیرات ممهد، و بیان مناجات ایشان در قرآن عظیم بر این نسق وارد که یا ویلنا من بعثنا من مرقدنا هذا ماوعد الرحمن و صدق المرسلون.

ای خسرو سیادت بر ملکت شرف ملک تو بی مخافت تاراج رند و شنگ

در سایهٔ زنهار تو یک ذره مخافت از حادثهٔ عالم غدار ندارم

اسد مخافت و ضیغم شکار و لیث مصاف که صید ارقم تیغش هزار ثعبان است