مخا

چو پیش آورد از رگ او ره راست دل از طبع مخالف طبع برخاست

نشاط آخر برون نِهْ گامی از خویش تو خود پابست این غمخانه‌ای چند

چو تن در تن یقین پیدا شدستی در این غمخانه ناپیدا شدستی

زکلک او مخالف را مخاوف ز جود او موافق را مرافق

سگ از وی به که سگ همخانهیی را بنگذارد شود بیگانهیی را

چو نوش است این موافق را چو زهر است آن مخالف را چو برقست آن میان که چو ماهست این میان زین

به کشوری که در آن ذره‌ای معارف نیست اگرکه مرگ بباردکسی مخالف نیست

چیست آن آبی‌کزو یابد موافق آبروی چیست آن خاکی کزو گردد مخالف خاکسار

چون مخالف دید ازووا خواست کرد تا پس پرده مخالف راست کرد

میان بند گفتا دو سرمان مگر بود تاز کمخا به پیچیم سر