محکوم

بجان تو، که گرت دل ز نظم هم گیرد نه تو بمن پس ازین حاکمی، نه من محکوم

نداری بر رضای حق نظر چون کوته اندیشان جهان را جمله محکوم رضای خویش می خواهی

پناه و قدوۀ حکّام عصر صدر جهان تویی که حکم ترا روزگار محکومست

از من چه پرسی این و آن خواهی بخوان خواهی بران محکوم فرمانم به جان نبود مرا رای دگر

محکوم قضا که بنده خوانند او را بر بالش شرع کی نشانند او را

گر نه‌ای‌محکوم حرص‌افسانهٔ اوهام چند بگذر از جام جم و حرف سلیمان نگین

تنگی میدان هوشم‌ کرد محکوم جهات زندگی در بیخودی‌ گر جمع‌ کردم بیحدم

هر جزو چو جندالله محکوم خداییست بر بنده امان آمد و بر گبر کمین شد

محمود کفی که سیستانت محکوم چو سیسجان ببینم

مسعود از اوست نحسی فردوس از او است حبسی محکوم از اوست نفسی مزور مزور