محک

پیرم چو چنگ با قد پرخم شکسته ام از ناله ظاهر است که محکم شکسته ام

میری به تو محکم شد و شاهی به تو خرم بر خیره ندادند ترا میری و شاهی

ز هر باد چون کاه از جا مرو که چون کوه در مرتبت محکمی

عشق هر جا که بیخ محکم کرد شاخ از اندوه و میوه از غم کرد

همچون محکت چو چهره بخراشند بر چهره نشان صادقی باید

به خون پیوند یابد هر چه برد چون تو ببریدی ز دل خون بهر محکم کردن پیوند می ریزم

گرد او هر کجا فرود آید حزم او باره شود محکم

بر سر پایش نشاند آنجایگاه تیغ محکم کرد آنگه تیز شاه

محک آدمیان چهره گندم گون است دست رد هر که بر این رنگ زند انسان نیست

دل در سر زلف یار بستیم محکم جائی شدیم پابست