محو

عاشق محو به دلدار نمی پردازد بلبل مست به گلزار نمی پردازد

محو گشته، گم شده، ناچیز هم زین بتر چه بود دگر، آن نیز هم

محو و مات از هر طرف کردی نگاه هی زدی بر فرق گفتی وا اباه

تو در کنار و منی واله از میان رفته محبّ چه گونه شود محو اگر نه بسپارد

تا امر هوای تو نباشد گردون نشود به دور محور

نه همین بر گل رخسار تو شبنم محوست دیده کیست که محو گل رخسار تو نیست؟

نفس محو جلوه های آن صور پند عقل او را کجا بخشد اثر

تا کند بر جان تجلی روی معنی دار دوست رسم صورت محو گردان از نگارستان دل

ذوق پیدایی نگیرد دامنم محو زانو را سرآیینه نیست

دل و جان تا نگردد محو الله کجا یابد عیان قل هوالله