محنت

صبر کن بر محنت دوران که راحت در قفاست گرچه تاریکست شب‌ام ا بصبح آبستنست

هر که او در آتش محنت بسوخت همچو بوذر جامه‌ای از صدق دوخت

چند جان محنت دوری کشد و دل سوزد میروم تا بر دلدار جنونست جنون

هم با دل پر دردی و هم با رخ پر موی ای سرو لقا محنت از این بیش نیاید

ای جهان آب و گل تا من تو را بشناختم صد هزاران محنت و رنج و بلا بشناختم

محنت همه در نهاد آب و گل ماست پیش از دل و گل چه بود، آن حاصل ماست‌‌

در هر نفسی هزار محنت زده را بی دل کند و زدین برآرد غم تو

گر بشمشیر جفا دور کنی خواجو را همه سهلست ولی محنت دوری بترست

ای گشاده هزار بسته چرخ بسته محنت مرا بگشای

دنیا و محنتش همه با هم گذاشتیم