محلول

سپیده دم که خور از روی آب شعله برآرد بیا و آتش محلول خور ز آب معقّد

یا نقشبندی از زر محلول برکشد جنبنده خار پشتی بر لوح لاجورد

سپهر زیبقی از اضطراب اوست مدام بسان زیبق محلول گشته بی آرام

در آب خضر که محلول اوست مایه لطف که در لطافت محلول ریخت بی چونش؟

همیشه تا سخن دو طبع دانا گهی محلول باشد گاه معقود

دست فصاد آتش محلول از دل آب بسته چون آورد

به مشک سودهٔ محلول در عرق ماند که بر حریر نویسد کسی به خط غبار

شراب لعل ز جام بلور کش که به هم دو جوهرند یکی منعقد دگر محلول

چون کلبه استاد صناعت رخ گیتی پر زیبق محلول شد و سیم مصفا

بیا ساقی آن طلق محلول را که زیرک کند غافل گول را