محل

با روی تو ماه را محل نتوان یافت مثلت ز ابد تا به ازل نتوان یافت

محل شناس طرب باش یعنی آن ساعت که گرد غم ننشیند برخ جبین مگشای

اگر آن نقطه را خواهی محل جو در دل آنان که دیو نفس کشتند و طلب کردند یزدان را

تا هست محل بد و نیک و غم و شادی زین خانه شش سو که به اول دو در آمد

از رسم و سان خوب رسیدی بدین محل هر کس بدین محل بهمین رسم و سان رسید

گفته جای تو بر خاک در ماست کمال آن محل نیست گدا را مکن اعزاز چنین

دلبران در پرده و بیرون فتاد از پرده دل وای بر ما آن محل کز پرده چون مه سر زنند

امت را کی بود محل نبوت؟ جز که ز مردم هگرز مردم کی‌زاد؟

محلی کان اجل نهد چه بُوَد املی کان ز حل دهد چه بُوَد

پس محل وحی گردد گوش جان وحی چه بود گفتنی از حس نهان