محقر

به لوح آفرینش مر تو را از خامه قدرت محقر نقطه ای باشد،‌ مدور گنبد مینا

جان و دلی است بنده را بر تو فشانم اینکه هست نی که محقری است خود کی بود این سزای تو

آن لفظ وعده‌ای که پی آن محقرست حاشا که از ضمیر منیرت رود زیاد

با رنج تو راحت دو عالم در چشم همی محقر آید

اگر به تحفه جانان هزار جان آری محقر است نشاید که بر زبان آری

یکی عالمی گشت اندر بزرگی که در جنب او هست عالم محقر

گفت احمر بین جنبیکم لکم اعدا عدو این کلام الله را نتوان محقر داشتن

«دو پزشک پاریسی که به بستر اسکار وایلد، در محل اقامت محقر او، خوانده شده بودند، به هم گفتند: «مثل اینکه باید از دستمزدمان چشم‌پوشی کنیم.»

گفت ای خلیل با وفا صد جان من بادا فدا یک جان چه قابل مر ترا این جان محقر آمده

به نزد همت تو بس محقر آید هم وگر زند کف گردون زقرصه ی خور زر

در آب و آتش چون بنگریست حشمت تو به چشمش آمد سست و محقر آتش و آب