محشور

صائب چو گل از جبهه واکرده درین باغ محشور به صد خار ز خلق حسنم من

می شوی رو به بقا روز قیامت محشور نگران گر تو ازین دار فنا خواهی رفت

به این شوری‌که مجنون خیال ما به سر دارد مبادا صبح محشر با نفس سازند محشورش

شاید که کند خدای میخواران با باده کشان بحشر محشورم

در تو هر حالتی که یافت ظهور به همان وصف و صورتی محشور

سبحه تزویر را در گردن زاهد فکن روزو شب محشور با صد عقده مشکل مباش

شود آخر، به دیو و دد محشور در ظلام نشیبگاه غرور

با چنین حال شدم حبس‌، ز من عبرت گیر ای که با خلقی محشوربه لیل وبه نهار

زیست عمری همه با یاد خدا ذکر علی رفت و شد با علی و‌ آل‌گرامی محشور

صریر خامه‌ات ار نفخ صور نیست چرا کند جهان معانی ز نقطه‌ای محشور