محشر

بدین عمل نتواند رهید در محشر که در مصاف نشاید بتیغ چوبین رفت

ای پسر، پیغمبری را تاج کی باشد شگفت گر تو بر سر روز محشر ماه را افسر کنی؟

چه پروا دارداز محشر چه بیمش باشد از آذر کسی کوراست در دل ذره ای از مهر آن مولا

میوه های خام انجم پخته شد بر خاک ریخت ما زخامی همچنان گرمای محشر می خوریم

بصورت آدمی بسیار باشند که در محشر سزای نار باشند

گفتی، اگر می خری، نقد حیاتم بهاست گر همه تا محشر است نیم بهای تو نیست

نترسد از خمار صبح محشر سیه مست شراب زندگانی

تا به کام دل کند جولان سپند شوخ ما انتظار دامن صحرای محشر می‌کشد

کسی که از دو جهان فرد نیست در غم او گمان مبر که به محشر یگانه برخیزد

بگویم گر از کوفه و شهر شام نگردد همی تا به محشر تمام