محسن

رمان اینگونه آغاز می‌شود: (ترجمه محسن کرمی)

تازان اسب احسان شهزاده محسن آن کز فضل رانده سوی یمین ویسار اسب

وَ اللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ این محسنان آن شاکرانند که درین آیت گفت.

اگر نبود گدا هرگز که داند که محسن کیست یا احسان چه باشد؟

ما را بگیر دست که هرگز نداده در مانده را نجات بشرط محسنات

وَ اللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ یعنی آنچه درین آیت گفت از مکارم اخلاق، صفت محسنان است، و اللَّه تعالی محسنان را دوست میدارد.

امیری از پی تاریخ سال گفت ببین که محسن بن القاسم بن احمد رفت

بلبلا بر منبر گلبن بگو هست محسن درخور احسان بلی

هدیهٔ شاعر چه باشد شعر نو پیش محسن آرد و بنهد گرو

باشد آن کفران نعمت در مثال که کنی با محسن خود تو جدال

وَ قُلِ اعْمَلُوا خطاب با منافقان است هر چند که حکم معنی این، عام است مؤمن را و منافق را محسن را و مسی‌ء را این منافقان را از بهر آن گفت که ایشان همیشه در پوشیدن سرائر خویش میکوشند یَسْتَخْفُونَ مِنَ النَّاسِ‌