محروق. [ م َ ] ( ع ص ) نعت مفعولی از حرق. رجوع به حرق شود. || سوخته شده. ( ناظم الاطباء ). سوخته شده به آتش. ( از منتهی الارب ). || افروخته شده. ( ناظم الاطباء ). || کسی که سرینش از جای رفته یا پی سرینش گسسته باشد. ( منتهی الارب ). || ( اِ ) باب زن. ( منتهی الارب ). سفود. ( تاج العروس ). محروق. [ م َ ] ( اِخ ) نام کوهی در راه مکه. گویند چون شیطان در آن کوه میرسد چهل روز در حبس می ماند : کوه محروق آنکه همچون زر بشفشاهنگ در دیو را زو در شکنجه حبس خذلان دیده اند.خاقانی ( دیوان ص 98 ). محروق.[ م َ ] ( اِخ ) محمدبن محمدبن زیدبن علی بن حسین بن علی بن ابی طالب ( ع )، معروف به محروق که مقبره اش در بیرون شهر نیشابور ( حد جنوب شرقی شهر ) واقع است. بنای یادبود آرامگاه عمر خیام در مجاورت این امام زاده است.
معنی کلمه محروق در فرهنگ معین
(مَ ) [ ع . ] (اِمف . ) سوخته شده ، افروخته شده .
معنی کلمه محروق در فرهنگ فارسی
امام زاده محمد محروق که آرامگاهش در نیشابور است . آتش گرفته، سوخته شده ( اسم ) سوخته شده آتش گرفته . نام کوهی در راه مکه
معنی کلمه محروق در ویکی واژه
سوخته شده، افروخته شده.
جملاتی از کاربرد کلمه محروق
بیک لمحه مغروق می گشت در یم بیک لحظه محروق می شد در آذر
هم پیکر بدیعش پامال نعل ابرش هم خیمه رفیعش محروق تف آتش
به کوی باده‌فروشان بگو چه استغناست که کیمیا برایشان زماد محروقست
از جفا چون گشت محروقش لقب سوخت جان بیدلان ازتاب و تب
ملک من دارد دونقد مرتضی آن یکی محروق و آن دیگر رضا
گویند سوزِ آتش باشد نصیب کافر محروق از آتش تو جز بولهب ندیدم
امامزاده محمد محروق مربوط به دوره تیموری و صفویه در نیشابور، مجاور آرامگاه خیام واقع است. این اثر در تاریخ ۲۹ آذر۱۳۱۶ با شمارهٔ ثبت ۳۰۲ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.
مَحروق به‌معنای سوخته، سوزانده‌شده‌است. نسب محمد بن حسین محروق (؟ - ۸۱۶م/۲۰۰ق) برپایهٔ ذکرِ ابوعبدالله حاکم، محمد بن محمد زید بن علی بن حسین بن علی بن ابی‌طالب از پیشوایان زیدی بود که در جنگ ابوالسرایا شرکت داشت. پس از سوزانده شدنش، از سوی مسلمانان به‌عنوان شهید گرامی داشته می‌شود و آرامگاه و مسجدی به‌نامش در نیشابور است که نزد شیعیان حرم است و برای دیگر مسلمانان به‌عنوان مسجدی گرامی برجستگی دارد. در تاریخ نیشابور از ابوعبدالله حاکم از او یاد شده و او را «سلطان علوی شهید» نامیده و گزارشی از زیارت علی بن موسی رضا از آرامگاهش، نوشته‌است. محمدحسین خلیفه نیشابوری، نسخه‌نویس آن کتاب در سدهٔ هشتم قمری، نکته‌ای دربارهٔ مرتبه نَسَبِ محمد محروق با علی بن موسی رضا ذکر می‌کند که مساوات دارند.