محرور

طبع سخن معتدل معنویست سرد و ترو یابس و محرور نیست

آتش اندر تب سیاست اوست طبع او زان همیشه محرورست

نفس تو مهموم و محرور است و زار بهر حق خرما ز بهر او میار

ز عشق آن پری بر من چو رحمت میبری زین پس گرت حلوا به دست افتد بیاور پیش محرورش

که چنین کرده نار را محرور که چنین کرده آب را مرطوب

بدست انده تو همچو نبض محروران دلم همی تپد از امتلای اندیشه

محروریی و دفع حرارت کنی بآب لیکن ترا ز فرط رطوبت بود زیان

مفرح جگر کرم، راست کرده انار چو بر عذاربهی دیده گونه محرور

محرور توان کرد به باده تن مرطوب یک راه که مرطوب شد این عالم محرور

جانا، دل محرور من شد بی‌قرار از شوق تو با او به بازی بعد ازین می‌ده قرار بوسه‌ای