محتال

به معجزی ‌که نمودار شد ز چوب کلیم شدند عاجز یک دشت جادوی محتال

ز نیکویی که به چشم من آمدی همه وقت شکنج وکوژی در زلف و جعد و آن محتال

دهقان روزی ز در درآید شبگیر گوید: کان دختران گربز محتال

فدای دوست باید شد به رغبت همچو عیاران نباید گشت گرد سر ز هر سو هم چو محتالی

در جنگ ز چنگ تو به حیله نبرد جان کرگی که بداند حیل روبه محتال

غلط کند که کس اندر جهان ترا نفریفت نرفت و هم نرود در تو حیلت محتال

هرگز نکند بر تو اثر چارهٔ دشمن هرگز نشود بر تو روا حیلهٔ محتال

چون برهنگان بی سر و پای بگریزم ازین جهان محتال

یک تذرو فرستاد مرمرا که مگر بحیله آیم در بند حسن آن محتال

بر رفته یکی واعظ محتال به منبر زانگونه‌که بر طارم رز روبه مکار