محبوب

من خود چه کسم ای همه را تو محبوب من دست همی‌زنم تو پائی میکوب

که زاد این صورت منظور محبوب از این صورت ندانم تا چه زاید

مردیم ز غم تا بتو محبوب رسیدیم از خود بگذشتیم و بمطلوب رسیدیم

پیش از آن دم کاید ازمحبوب ذوق قمری آمد با دل مدروح و شوق

گر دمی با یار خود همدم شود حاصل او زان نفس محبوب اوست

محبوب من چو گرده نان است این زمان دانی چه لذتی بود اندر بغل و جیب

هر آنکه طالب آن حضرتست مطلوبست محب دوست به تحقیق عین محبوب است

پدران را پسر بود محبوب همچو یوسف به دیدهٔ یعقوب

که بیند سالک اندر وصف محبوب صفات خلق و خود بالمره مسلوب

هله ای دوست، چه گویم؟ که تو محبوب جهانی همه سعدی و سعادت، همه لطفی، همه جانی