محبر

از عشق چنان بماند در دام شراب کز محبره فرمود کنون جام شراب

و گفت: یک روز بر کرانه دریا جوانی دیدم مرقع پوشیده و محبرهٔ آویخته گفتم سیمای او عیان است و معاملتش نچنانست چون در وی می‌نگرم گویم از رسیدگان است و چون در محبره می‌نگرم گویم از طالب علمان است بیا تا بپرسم که ازکدام است گفتم ای جوان راه بخدای چیست گفت: راه بخدای دو است راه خواص و راه عوام ترا از راه خواص هیچ خبری نیست اما راه عوام اینست که تو می‌سپری و معاملت خود را علت وصول بحق می‌نهی و محبره را آلت حجاب می‌شمری.

عینک و محبره گستاخ در آویخته است همچو قندیلی کز کاخ در آویخته است

گفت باشد مرا دو جای وثاق دل زرّاق و محبر ورّاق

گر کسی خواهد که از فضلش نویسد شمه ای در قلم ناید اگر هفت آسمانش محبر است

تقلید نپذرفتم و بر «اخبرنا» هیچ نگشاد دلم گوش و نه دستم سر محبر

دور چرخ از کوکب عاشق سیاهی‌ کم نکرد عمرها شد یک مرکب می‌کشم از محبری

عندلیبان فصاحت را به باغ آن محبرت همچو طاوسان خرد دادست نیکو منظری

محبر بجست ومخیل بخواند حریری و شرب مقفل بخواند

صفت محبره کاو گرچه سیاه دارد دل آن سیاهی دلش مایهٔ علم است و بیان