محب

در محبت خضر راهم گشته بخت واژگون خویش را گم می کنم باشد تو را پیدا کنم

چون دور زمانه کرده پیرم خواهم به محبتت بمیرم

با ختم هستی خود بر سر سودای محبت نه دگر در طلب سود و نه در فکر زیانم

مرا روی دل جز به محبوب نیست در این دم به سر سایه مطلوب نیست

دست او بگرفت بردش نزد شاه گفت کای محبوب درگاه اله

در گلستان محبت غنچه‌ای کم دیده‌ایم همچو زخم تیر، چشم ما به پیکان آشناست

ز محبت تو با من همه خلق چون رقیبند بکه راز خود گشایم غم خویش با که گویم؟

زان به زندان سرای تنگ حباب گشته محبوس باد بر سر آب

گرد راه نیستی شو تا به مقصد پی بری در محبت، رفتن از خود خضر راه ما بس است

و گفت: ازین جهان بیرون نشوی تا سه حال بر خویشتن نبینی اول باید که در محبت او آب از چشم خویش بینی دیگر از هیبت او بول خویش بینی دیگر باید که در بیداری استخوانت بگدازد و باریک شود.