محاذات

گفت آن سرش برید محاذات چشم و روی چهر پدر چو دید نخواهد دگر گریست

محاذاتت حضور وجه یار است همان وجهی که بروی انتظار است

مفروشد اگر قافیه یا جمع مکن عیب هم کرده بنا گوش تو با زلف محاذات

به میدان است با مه در محاذات به اسب و رخ شهان را می‌کند مات

بچشم سر چسان کس بیند آن ذات که بیرونست از وضع و محاذات

محمد بن عمران، به محاذات کاخ مأمون، قصری بساخت. مأمون را گفتند که وی قصد هم چشمی تو داشته است.