مجی

گفتی مجیر ازین در کی باز گردد آخر آنگه که پای دل را زان آستان برآرم

بماندم من و ماند عبد المجیدی ودیعت به یزدان پاکش سپردم

بر سر کوی جهان انس مگیر ای مجیر! کز همه دل خستگان جنس تو جایی نماند

گرم شد یک روز شیخ با یزید گفت اگر خواهد خداوند مجید

گفتی مجیر با تو که در خون کس مشو گر با تو این سخن دگری گفته نیستی

بر پیشطاق خویش رقم کرده اسم او عرش بلند منظرهٔ اعظم مجید

مجیر خسته در کارت ندیدست از فلک یاری تو گر زو غافلی شاید فلک غافل نبایستی

سخن را سایه بر عرش مجیدست که چون خورشید روشن آفریدست

عون تو را عیان هدی را شده مجیر جود تو داعیان امل را شده مجیب

داد مجیر از لب خود بده که تا در نگری عمر وی آید به فنا حسن تو گردد سپری

او همچنین به همراه مجید برزگر نویسندگی فیلم ابر بارانش گرفته را بر عهده داشته‌است .