مجهور

خود ندانستم گزین گونه شوم دم بدم ز انعام تو مجهورتر

غیر از سپند سوخته جان در حریم او دیگر که یاد صائب مجهور می کند

وَ لَقَدْ جاءَهُمْ یعنی مشرکی مکه مِنَ الْأَنْباءِ ای من اخبار الامم المکذّبة فی القران ما فِیهِ مُزْدَجَرٌ ای ازدجار عن الکفر و المعاصی، تقول زجرته و ازدجرته اذا نهیته و وعظته و اصله مزتجر لانه مفتعل من الزجر، جعلت التاء دالّا لانّ التاء مهموسة و الزای مجهورة. قوله: حِکْمَةٌ بالِغَةٌ هذا بیان ما فی قوله: ما فِیهِ مُزْدَجَرٌ و قیل معناه هو حکمة بالغة، ای القران حکمة تامّة فی الزجر و قیل بالغة من اللَّه الیکم فَما تُغْنِ النُّذُرُ. یجوز ان یکون ما نفیا و المعنی فلیست تغنی النذر، و یجوز ان یکون استفهاما و المعنی فایّ شی‌ء تغنی النذر اذا خالفوهم و کذّبوهم.

و قیل معناه: و اذکر ربّک بقلبک، و لا تنسه، و اذکره بالتّسبیح و التحمید، تَضَرُّعاً وَ خِیفَةً خاشعا متذلّلا، خائفا فرقا، وَ دُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ یعنی من الصّوت، ای: اذکره بقلبک و بلسانک غیر مجهور به و لا مرفوع به صوتک. بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ یعنی بکرة و عشیّا. الاصال العشیات، و هی جمع الجمع، فالاصال جمع اصل، و الاصل جمع اصیل، و هو اسم لما بین العصر الی المغرب. معنی غدوّ بامداد کردن بود، امّا اینجا مراد بامداد است، چنان که گفت: فالِقُ الْإِصْباحِ اصباح بامداد کردن بود، و مراد بامداد است، و در قرآن جایها تنزیل گفت بمعنی منزل، همچنین مراد باین غدو غدوات است.