مجم

آفتاب حسن او مجموع عالم را گرفت غیر او پیدا نبینی گر ز خود پنهان شوی

شمع معنبر نهاد مجلس جان بر فروخت در دل مجمر مرا زود چو عودم بسوخت

مشرق به عود سوخته دندان سپید کرد چون بوی عطر عید برآمد ز مجمرش

چه با ناز و شادی چه با بوی و رنگ چه با عود و مجمر چه با نای و چنگ

مرا به مجمع رندان رسید صف نعال ازانکه مغبچه در رو بروی من جا ساخت

سمن به جیب غنا از نوای مطرب ریز تتق به روی هوا از بخور مجمر کش

جای حیرت نیست با مجمر اگر آید به رقص ناله گرمی که آتش از سپند ما شنید

به مجمعی که تو باشی به شمع حاجت نیست ز نور ز طلعت خویش انجمن بیارایی

از علاج چاکهای سینه دل برداشتم زانکه مرهم هیچکس بر روزن مجمر نبست

نفس آن روز برآرم به خوشی از ته دل که دل سوخته در بزم تو مجمر گردد