مجدود

بر اسب امید آمده مجدود سنایی در زیر پی از بهر کفت راهگذاری

گویی این اعتقاد مجدودست جمله برگفتش آنچه مقصودست

و روز شنبه سوم ذی القعده خداوندزاده‌ امیر مجدود خلعت پوشید بامیری هندوستان تا سوی لوهور رود خلعتی نیکو، چنانکه امیران را دهند [خاصّه‌] که فرزند چنین پادشاه باشد. و وی را سه حاجب با سیاه‌ دادند. و بونصر پسر بوالقاسم علی نوکی از دیوان ما با وی بدبیری رفت و سعد سلمان‌ بمستوفی‌، و حلّ و عقد سرهنگ محمد بستد. و با این ملک‌زاده طبل و علم و کوس و پیل و مهد بود. و دیگر روز پیش پدر آمد، رضی اللّه عنهما تعبیه کرده‌ بباغ پیروزی، و سلطان در کنارش گرفت و وی رسم خدمت و وداع بجای آورد و برفت و رشید پسر خوارزمشاه را با بند بر اثر وی ببردند تا بلهور شهربند باشد.

جان تو که مجدود سناییت ندارد جز بهر ثناهای تو جانی و زبانی

شعرا را به لفظ مقصودم زین قبل نام گشت مجدودم

بهارگاه. زبانی پر از شکایت شکر همی روم به جنابی مکرم مجدود

هر چند صلتهای تو ای قبلهٔ سنت مجدود سنایی را با مجد و ثنا کرد

باقبال شهنشاه معظم شد اندر هر دلی محبوب و مجدود

تو بودی آنکه له الفضل زایراً امروز تو بودی آنکه له السبق دایماً مجدود

کی نام کهن گردد مجدود سنایی را نو نو چو می‌آراید، در وصف تو دیوان‌ها