مجد

گوشه و خوشه بساخت از پی مجد و ثنا گوشهٔ عرش از سریر، خوشهٔ چرخ از بنان

تا سنایی کیست کاید بر درت مجد کو تا گویدش کز راه برد

نه بحر و چرخ و لیکن چو بحر و چرخ مقیم پر از جواهر مجد و کواکب حرمست

یا نویسد کاتبی بر کاغدی کاتب و خط‌خوانم و من امجدی

حکمت امجد شنو، ز ملت احمد پیر کهن دیر دهر خواجه سنایی

مکن، ز دستان کم کن و گرنه مجد به نظم به دفتر آرد دستان و داستان ترا

بگذرد از مجد و رفعت سر ز چرخ این برج را گر فتد آن آفتاب ملک را بر وی مسیر

دستور شهریار جهان مجد دین که دین از جاه او به منفعت جاودان رسید

گردون هنگ و هش دریای عز و مجد گیهان داد و دین دنیای فال و فر

پایه قدر ترا از روی مجد کبریا پای عزت بر فراز عرش اعلا آمده