مجاور

آرام نیست در همه عالم به‌اتفاق ور هست در مجاورتِ یارِ مَحْرَم است

فروغی از کف من برده آفتابی دل که در مجاورتش جعد عنبرینی هست

گفت در کعبه مجاور بودم در حرم حاضر و ناظر بودم

نه بینی من سگ کوی رضایم نمی بینی که در طوسم مجاور

گذشت از بوستان و بر سرای او مجاور شد مگر با باغبان از لاله و ریحان من گفتی

از هر مصیبه دست به دامان صبر زن پایی اگر مجاور دربار کربلا

گفت: من خویشتن را دیده ام که طمع فردوس اعلی و مجاورة حق تعالی می‌کند و هرگز طمع سلامت از مردمان نکند که آفریدگار ایشان از زبان ایشان سلامت نمی‌یابد.

کند ترک سفر هر راهدانی که گردد بر درت روزی مجاور

چون فرستادی به حج حج کرد و آمد نزد تو دل مجاور گشت آنجا گر نیاید گو میای

گاه باشد مجاور کعبه گاه مست در مغان گردد