مجاهز

مبارزان همه بر بارها فکنده عنان مجاهزان همه بر کوهها کشیده مهار

مجاهز بود و حاصل خود نیامد مرا خَصلی‌ از آن خصمان جائر

به رسته های چمن بر مجاهزان بهار همه ز کیسۀ خلقت کنند عطّاری

مجاهزان امل را همی زده منزل شمایل تو تلقّی کند به صد اعزاز

نهد مجاهز خلق تو از نفایس عطر هزارگونه بضاعت در آستین صبا

بی مایه مجاهز خلق تو باد صبح نرخ عبیر و رونق عطار نشکند

ز عالمهای علوی یک مجاهز نگوید آنچه ما گفتیم هرگز

آن مبارز میدان مجاهده، آن مجاهز ایوان مشاهده، آن عامل کارگاه هدایت، آن کامل بارگاه عنایت، آن صوفی صافی، بشر حافی رحمة الله علیه، مجاهدة عظیم داشته است و شانی رفیع، و مشار الیه قوم بود. فضیل عیاض دریافته بود، و مرید خال خود بود، علی بن حشرم، و در علم اصول و فروع عالم بود. مولد او از مرو بود. به بغداد نشستی و ابتدای توبه او آن بود که شوریدة روزگار بود. یک روز مست می‌رفت. کاغذی یافت بر آنجا نوشته بسم الله الرحمن الرحیم. عطری خرید و آن کاغذ را معطر کرد و به تعظیم آن کاغذ را در خانه نهاد. بزرگی آن شب به خواب دید که گفتند: بشر را بگوی طیبت اسمنا فطیبناک و بجلت اسمنا فبجلناک و طهرت اسمنا فطهرناک فبعزتی لاطیبن اسمک فی الدنیا و الاخرة. آن بزرگ گفت: مردی فاسق است. مگر به غلط بینم می‌بینم.