مثنا

عدل تو آن طراز که بر آستین ملک هر روز نو طراز مثنا بر افکند

هر نبی زان دوست دارد کوه را تا مثنا بشنود نام ترا

انجم ماه وش آمادهٔ حج آمده‌اند تا خواص از همه لبیک مثنا شنوند

من چه دانم که مثنا نشود وصل تو، کاش روز اول، نگه بازپسین می‌کردم

تا مثنا بشنوم من نام تو عاشقم بر نام جان‌آرام تو

اشعار من آن است که در صنعت نظمش نه لفظ معار است و نه معنیش مثنا

و لولم ینقطع مثناة و حی لا نزل فیکم السبع المثانی

گر بخت باز بر در کعبه رساندم کاحرام حج و عمره مثنا برآورم

دادمش تصدیع نثر و می‌دهم ابرام نظم دانم ابرام مثنا برنتابد بیش از این

ز دوستی صفت تو به کوه خوانم و دشت ز بهر آنکه مثنا شود همی ز صداش