متبسم

چون گل و لاله در میانه خار متبسم نهاد باید بود

(صابر) چو غنچه شو متبسم، چو گل مخند زیرا که نیست خندهٔ دندان‌نما ملیح

تا رفت گل روی تو در پرده نشد باز از باغ جهان غنچه ی شادی متبسم

و من الدلائل ان یری متبسما و القلب فیه من الحبیب بلابل

من از خدای جهان عمر می‌خواهم چندان که غنچه متبسم شود گل خندان

چون در کشید یک دو سه ساغر می، از نشاط مانند غنچه شد متبسم لبش ز هم

و روی ان النبی اری ما یصیب امته بعده فما رؤی ضاحکا متبسما حتی قبضه اللَّه.

گردد ز نسیم دم سردم متبسم ای همنفسان غنچهٔ گل یا دهن است آن