مایه

بدان‌گونه دیدند گردان نیو که پیش تو آید گرانمایه گیو

دلیل مایهٔ ناز و نواز گشت دلش عطای عالم ذل و نیاز گشت عطاش

وصال و هجر او اصلی است دائم رنج و راحت را بجنگ و آشتی مایه‌ست دائم درد و درمان را

این همه در یکی کریچهٔ تنگ گفتنش نیز هست مایهٔ ننگ

برفت از پی سود مایه به باد هنوز از جوانیش نابوده شاد

نیارم تا سحر زد دیده بر هم چه می خواهی ز ما ای مایه غم

مایه پرورش عالم اسباب یکی است باغ هر چند به صد رنگ بود آب یکی است

مسلم آن نیست که کوشد بنماز و روزه شیخنا حب علی مایه اسلام بود

تا ببیند که چیست مایهٔ تو؟ در محبت کجاست پایهٔ تو؟

ز گردان کسی مایهٔ او نداشت جز از پیلتن پایهٔ او نداشت