مایل

من بوصل و تو بهجران مایل؛ چکند تا کرم یزدانی؟!

ز بس گرد سرش گشتم ز بس در پایش افتادم به من مایل شد آن سرو روان آهسته آهسته

آنکه گه گه کف او بیند ابر از خجلی باز گردد ز هوا مایل باران نشود

گاه به رنگ مایلی‌ گاه به بوی بی ‌نسق دستهٔ باطلت که‌بست ای‌چمن حضور حق

دل مایل حسن دلستانی بودم جان واله آشوب جهانی بودم

مایلش دل بمهر کینه دلی است در دلش باز میل کینه نگر

گر هست دلم مایل تو نیست عجب سنگ است نه دل، دلی که نی مایل توست

به جمال توگشته دل مایل صد هزار آفرین به دیده ودل

میل آن مژگان کج بی‌جا نباشد، چشم من هرکه می‌بیند رخ خوب تو، مایل می‌شود!

بی شک این قوم که من مینگرم بی بصرند ورنه این روی که بیند که نگردد مایل