مایده

جامی اگر آن شوخ نهد مایده وصل زان خوان کرم غیر گدایی چه کند کس

هر چه زین مایده‌ام پیش آمد نعمتی بودکه غارت کردم

مایده تازه برون آمده ست چاشنیی گیر که چون آمده ست

شور عشق است نمک مایده هستی را ای خوش آن عمر که در شغل محبت گذرد

بر مایدهٔ عشق مگس بسیار است ای کم ز مگس کو برمد از مگسی

از مایده غمت تنم آباد است وز بند غمت دل از جهان آزاد است

چربد از مایده کرده خمیر بر سر خوان شه از شکر و سیر

سفره بختم اگر هست تنک توشه چه باک به هم از مایده شوق نیاید خوانم

جگر پاره اگر مایده خوانم شد چشم شور فلک سفله نمکدانم شد

بود از زخم زبان خار بیابان جنون نمک مایده عشق ز چشم شورست