ماهپاره

ماند چسان درست دل چون کتان ما؟ آیینه دان جلوه آن ماهپاره ایم

چنان بی مثل گشت آن ماهپاره که گشت از رشک رویش، ماه پاره

چو پاسخ یافت گل زان ماهپاره ندید از عهد کردن هیچ چاره

بچم در میان باغ ز ایوان کناره کن چمن زار چهر خویش پر از ماهپاره کن

ز آه و نالهٔ آن ماهپاره بیک ره در خروش آمد ستاره

ز زاری کردن آن ماهپاره بفریاد آمد از گردون ستاره

مرا که خانه منور ز آفتاب صفاست چه التفات بماه و بماهپاره کنم

تا آفتاب عشق تو تیغ از میان کشید هر پاره ای شد از دل من ماهپاره ای

جانم در آتش از ستم ماهپاره ایست دل غرق خون و دیده خراب نظاره ایست

ساقی رو گشاده ای مست ز جام باده ای شاهی و شاهزاده ای ماهی و ماهپاره ای