ماهروی

از عشق ماهرویان زاهد نمی کند ننگ می داد دل به چشمش اما جگر ندارد

برخیز و بزمگاه برافروز ای ماهروی سرو سهی قد

جهانجوی گفتا بدان ماهروی که پوشیده از شرم او ماه روی

چون هلالی بی مه رویت ز جان سیر آمدم کس مباد از خوان وصل ماهرویان بی نصیب!

از مهر ما متاب رخ ای ترک ماهروی بنما ز روی مهر چو مه گاه گاه روی

باز بنما روی خود ایماهروی گر پی وصلت بود سودای تو

فدایِ پیرهنِ چاکِ ماهرویان باد هزار جامهٔ تقوی و خرقهٔ پرهیز

دو روز و دو شب بادهٔ خام خورد بر ماهرویش دل آرام کرد

برآشفت ازو سام آزاده خوی از آن پس بدو گفت کای ماهروی

چو زلف ماهرویان یکجهان دام محبت برده گیرایی ازو وام