ماه طلعت

با سرو قامتت شمشاد گو مروی با ماه طلعتت خورشید گو متاب

جامی که ماه طلعت او دید و عید کرد حاشا که هرگز آیدش از ماه عید یاد

همچو خورشید ار برآید ماه بی مهرم ببام مهر بفزاید ز ماه طلعتش برجیس را

هر چند آفتاب جهانتاب روشنست لیکن چو ماه طلعت تو مستنیر نیست

شبی آن ماه طلعت گر شود محفل فروز من کند در یوزه خورشید از چراغم روشنائی را

ز ماه طلعت او بوده چشم دین روشن بسرو قامت او گشته کار ایمان راست

به زخم بی حد او خاک گشت مرهم نه به ماه طلعت او مهر بود سایه فکن

روشنی بخش خلوت دل شد سربسر ماه طلعتم امشب

آن یکی زرد گشته خلعت او بر تو افگنده ماه طلعت او

بی مهر ماه طلعت او آفتاب را آن نور نی که مشعله صبح برکند