مانه

ساقیا ساغر و پیمانهٔ می سوی من آر که از آن هر دو مراد دل و جان باید جست

ترا آن بس نباشد در زمانه که تو این کار را باشی بهانه؟

هر که پیشش کمر به خدمت بست بر کله گوشهٔ زمانه سپرد

زمانه بیازید چنگال تیز نبد زو مرا روزگار گریز

گر ز کید زمانه در رنجم نیست غم کز ولای او شادم

ازیشان و از ما بسی کشته شد زمانه به هر نیک و بد گشته شد

با روزگار بیش چه کوشی نزاریا دانی که با زمانه نکرده ست کس نبرد

گرم و سرد زمانه دیده بسی تلخ و ترش جهان چشیده بسی

وجود پاک تو اندر زمانه باقی باد که از وجود تو دارد حیات جان کرم