ماندولین
معنی کلمه ماندولین در فرهنگ عمید
معنی کلمه ماندولین در فرهنگ فارسی
( اسم ) سازیست شبیه سه تار که دارای هشت سیم است و تارهای آن مانند ویولن دو بدو هم صدا کوک و با ناخن و انگشت نواخته میشود .
معنی کلمه ماندولین در دانشنامه عمومی
این ساز از خانوادهٔ لوت است و از حدود ۱۶۰۰ به ایتالیا برده شد. ماندولین با مضراب یا زخمه انگشتان نواخته می شود. نه فقط قادر به اجرای نت های کوتاه جدا است، بلکه سیم های زوج آن امکان تعادل بسیار سریع بین دو نت هم فاصله را به وجود می آورد به طوری که افهٔ نسبتاً طویل با نوعی ترمولو منتج می گردد. صفحه انگشت گذاری آن پرده بندی شده است.
شکل ماندولین اشک مانند، دایره ای یا تخم مرغی است و سوراخ صدای آن می تواند شبیه F یا دایره ای شکل باشد، دستهٔ آن پرده گذاری شده و قسمت پشتیِ آن یا مسطح یا دایره ای شکل است.
معمول ترین شکل کوک این ساز همانند ویولن از بم به زیر به صورت سُل - رِ - لا - می است. این ساز توانایی تولید صداهای طولانی را که از ویولن تولید می شود ندارد، و این مشکل به وسیلهٔ نواختن ترِمولو ( همان تکنیکی که در تار و سه تار به آن «ریز» گفته می شود ) برای نواختن آکوردها ونت های طولانی حل شده است.
این ساز گاهی در ارکسترهای اپرایی به کار رفته است؛ مانند اپرای اُتِلو اثر جوزپه وردی. آنتونیو ویوالدی یک کنسرتو برای یک ماندولین ( کنسرتو در ر ماژور اُپوس ۶ شمارهٔ ۳ ) و دو کنسرتو برای دو ماندولین ساخته است. موتسارت در اپرای دون ژوان از آن استفاده کرده است و بتهوون نیز چند سوناتین برای آن نوشته است. نیکولو پاگانینی هم چند سرناد برای این ساز با همراهی گیتار ساخته است.
معنی کلمه ماندولین در ویکی واژه
جملاتی از کاربرد کلمه ماندولین
او در شهر اوستین زندگی اجتماعی فعالی داشت و در گروه‌های تئاتر و موسیقی شرکت می‌کرد. پورتر خواننده و موسیقی‌دان خوبی بود. او در این دوران به نوازندگی گیتار و ماندولین پرداخت. او همچنین به عضویت گروه «هیل سیتی کوارتت» درآمد. این گروه شامل مردان جوانی بود که در گردهم‌آیی‌ها آواز می‌خواندند و زنان جوان شهر را دلشیفته خود می‌کردند.
الکساندر در جوانی به یادگیری گیتار و ماندولین پرداخت و اولین داستان‌های کوتاه طنز او در ۱۹۵۸ در مجلات چاپ شد. پس از تحصیل در رشته ادبیات و تاریخ در دانشگاه دولتی ایرکوتسک و فارغ‌التحصیلی در ۱۹۶۰، به تئاتر روی آورد. او از ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۴ دبیر اجرایی روزنامهٔ ایرکوتسک بود و سپس با نمایشنامه نویس محبوب الکسی آربوزوف آشنا شد.
وزیری پس از بازگشت از سفر، نزد «یاورآقاخان» رفت تا از او نت‌نویسی موسیقی فرا بگیرد. او همچنین از حسین هنگ‌آفرین ساز ویولن و نت‌نویسی موسیقی غربی را فراگرفت. در این مدت وزیری پیشرفت چشمگیری داشت و به سازهای کمانچه، سنتور و ماندولین نیز مسلط شد؛ سپس به واسطهٔ یکی از دوستانش (محمد حجازی که ویولن می‌نواخت) نزد کشیشی فرانسوی به نام «پِر ژِفرُوا»[ب] که از معلمان مدرسه سن لویی تهران بود به تعلیم تئوری موسیقی و هارمونی پرداخت. وزیری پس از آن که این کشیش از ایران رفت نیز مدتی نزد «سلیمان‌خان ارمنی» (که خود از شاگردان سابق آلفرد لومر بود) به تکمیل آموخته‌های خود پرداخت و به اصرار او نواختن پیانو را فراگرفت تا مفاهیمی نظیر هارمونی، آکورد و مدولاسیون را درک کند.