ماندن

همان مهد زرین و پرده سرای ببرد و نماندند چیزی به جای

پیر طریقت گفت: «الهی من بقدر تو نادانم و سزای ترا ناتوانم، در بیچارگی خود سرگردانم، و روز بروز در زیانم چون منی چون بود؟ چنانم! و از نگرستن در تاریکی بفغانم، که خود بر هیچ چیز هست ماندنم ندانم! چشم بروزی دارم که تو مانی و من نمانم. چون من کیست؟ گر آن روز ببینم ور ببینم بجان فدا آنم.

چو از بازگشتن ندید ایچ رای بماندند خرگاه و خیمه به جای

نقاب معنی مطلوب از طلب واکرد قدح دماندن خمیازه بر لب مخمور

بماندند ازو خیره دل هر کسی بُد از هر زبان آفرینش بسی

نه یارای ماندن نه پای گریز دو چشمش چو سیل روان اشک ریز

تو ایمن چون شدی بر ماندن خویش؟ که داری باد در پس چاه در پیش

فرو ماندند اطبای جهان از چاره‌ام آخر به دردی یافتم درمان، دل دیوانه خود را

بخواهی رفتن ای خورشید تابان مرا گمره بماندن در بیابان

شمع با ماندنش از خویش ‌گذشت آخر کار پشت پای است ز سر تا به قدم بی‌پایی