ماقبل تاریخ

جزئیات تمدن هندی در اعصار ماقبل تاریخ و آغاز دورهٔ تاریخی هنوز نیاز به ژرف‌کاوی دارد. از آنجایی که اسنادی نمانده است، از تاریخ باستانی هند آگاهی کمی وجود دارد. تنها دانسته‌هایی که وجود دارد این است که یک تمدن شهری که پیوندی دورادور با بین‌النهرین داشت، در شمال غربی هند در نواحی درهٔ سند وجود داشت تا آنکه در حدود ۱۷۵۰ پیش از میلاد آشکارا رو به اضمحلال نهاد و نظام جدید اجتماعی در این زمان کم‌کم شکل گرفت. هر چند بسیاری از عناصر اساطیر هندی باید در میان گروه‌های قومی بی‌شمار دیگر که در هند زیسته‌اند، ریشه داشته باشد، اما بخش عظیمی از جریان اصلی ایزدان هندی و اسطوره‌های وابسته به آن‌ها ظاهراً برگرفته از فرهنگ ودایی است که به هند و اروپاییان منسوب است.

مطالعهٔ پیرامون اسطوره‌های روم، بخاطر تأثیرگذاری و نفوذ اولیهٔ دین و مذهب یونانی و خدایان و اسطوره‌شناسی یونانی، بر تمدن شبه جزیره ایتالیا، در طی دوران ماقبل تاریخی رم، ممکن است تا حدودی پیچیده به نظر برسد. این پیچیدگی، بعدها و با تقلید آگاهانه و عمدی نویسندگان رومی از الگو و مدل ادبی یونانی، به اوج خود رسید و این نویسندگان روایات مربوط به خدایان یونانی را از اساطیر یونان وام گرفتند و آنان را به عنوان همتایان رمی اساطیر یونان، در پانتئون خدایان سرزمین خود قرار دادند. اسطوره‌ها و افسانه‌های رومی در دوران‌های نخست، با مذهب اتروسکی‌ها نیز، ارتباطی پویا داشته‌اند، که البته این ارتباط در مقایسه با ارتباط موجود میان اساطیر روم با اساطیر یونان، کمتر مستند می‌باشد.

ابزار سنگی انسان ماقبل تاریخ اولین بار در این استان مشاهده شد. قدمت این استان بین صد هزار تا ده هزار سال قبل از میلاد می‌باشد.

مفهوم روح، به معنی جنبهٔ غیرمادی انسان، از قرون باستان به این سو ریشه در فلسفه و ادیان داشته، اما حیطهٔ آن از استدلال عقلی و علوم منطقی فراتر نمی‌رفت. ریشه‌های اولیه مفهوم روح در گذشته‌ای دور از دوران ماقبل تاریخ پنهان شده‌است.

ردیابی زبان‌های پلی‌نزی منشأ ماقبل تاریخ آنها را در مجمع‌الجزایر مالای و در نهایت در تایوان قرار می‌دهد. بین حدود ۳۰۰۰ تا ۱۰۰۰ سال قبل از میلاد، گویشوران زبان‌های آسترونزی از تایوان به جزایر جنوب شرقی آسیا گسترش یافتند.

کاوش در مکان‌های ماقبل تاریخ توسط باستان شناسانی مانند لوئیس دوپری و دیگران نشان می‌دهد که منطقه اطراف قندهار یکی از قدیمی‌ترین سکونتگاه‌های بشری است که تاکنون شناخته شده‌است.