ماغ

عارف به خدا می‌رسد ازگردش چشمی در نیم نفس بحر هماغوش حباب است

کسی که با تو چو خنجر همی دو رویی کرد دماغ پر هوس او نیام خنجر شد

دماغ نامه پردازی ندارم به مستان برگ تاکی می فرستم

چو شمع‌ آن سوی خاکسترم نبود تسلی دماغ سوخته آخر به ماهتاب رساندم

نه دماغ انجمن نه برگ خلوت مانده است عالم دیگر بجوییم و در دیگر زنیم

برقها چخماغ در پنبه فکند ناگهان صد شعله از آن شد بلند

گر چو شمع از آتش دل چشم تر دارم چه عیب هر که را سوزد دماغ از دیده آب آید برون

همی فزون شود از شکر نعمت تو مرا سه قوت بدن اندر دل و دِماغ و جگر

وگرچه هیچ شبی نیست تا ز دست دماغ هزار دیده نگردد ز اشک میگون مست

خیال را دل و اندیشه را جگر سوزد ازین شراب که در ساغر دماغ من است