ماشی

بدان که غفلت دل در نماز از دو سبب بود، یکی از ظاهر بود و یکی از باطن اما آنچه ظاهر بود آن باشد که نماز جایی کند که چیزی می بیند یا می شنود که دل بدان مشغول می باشد و دل تبع چشم و گوش بود علاج وی آن بود که نماز جایی کند که هیچ آواز نشنود و اگر جایی تاریک بود بهتر باشد تا چشم برهم نهد و بیشتر عابدان عبادت را خانه ای ساخته باشند خرد و تاریک که در جای فراخ دل پراکنده تر باشد و این عمر رضی الله عنه هرگه نماز کردی، شمشیر و کتاب و هر قماشی که بودی از پیش برگرفتی، تا بدان چشم مشغول نشود.

حریرکسوت تنزیه فال شوخی زد به بوی پیرهن آمیخت بدقماشی ما

و قال: «علی اصحاب الماشیة حفظ الماشیة باللّیل، و علی اصحاب الحوائط حفظ حیطانهم و زروعهم بالنّهار».

قماشی از حیا دارد قبای نازک‌اندامی که بوی یوسف ازشوخی به پیراهن نمی‌گیرد

تو نداری تمیز اینکه به رنگ نخودی را شناسی از ماشی

ترا داده است زیبایی قماشی که در هر جامه ای زیبنده باشی

هست ماشین یزد آماده بایدت رفت یکه و ساده

قماشی کان تو نبود برون انداز از خانه درون مسجد اقصی سگ مرده چرا باشد

هرچند دلفریب بود کوچه‌باغ زلف اما به خوش قماشی بازار عشق نیست

رخت دل و دین پیش بتان گر به بها رفت ای جان فرومایه تو باری چه قماشی