ماری

همان روزگار اثرط سرفراز به بیماری افتاد و درد و گداز

بیماری هجر داشتم، جام وصال نوشیدم و رویی به بهی آوردم

سپه بر گماریم گرد حصار ببندیم ره تنگ بر مرد کار

گنجیست چمن ز گل پر از زر لیکن در هر بن خار خفته ماری دارد

گر نداری باور از بیماری این ناتوان خود ببین اینکه به چشم ناتوان خویشتن

اگر چشمش ترا گوید: ز عشق کیست درد او؟ بگو: رنجور بود از بهر بیماری که خود داند

حذر کن فایز از این زلف و گردن که هر تاری از آن ماریست خونخوار

تیغ مر ملک را نکو یاریست ملک بی‌تیغ همچو بیماریست

مرهم نهاده ناصور بر زخم سینه من بیماریم شد افزون ای چاره ساز بی تو

بویژ که پیری آن بیماری است که اگر گریبان گیرد، پزشک اگر مسیح نیز بود، از پا افکند.