مارد

از او گرچه برداشتی بهر خویش به تو بر گمارد همان زهر خویش

هر که را باشد دلی، می چیند از چشم تو درد هر کجا نازی بود، بیماردار چشم توست

گر زآن که گران بشمری این پایه نگویی تا عشق تو ما را ز بزرگان بشمارد

بس که شد از گرد کلفت دل‌نگران غمخانه‌ام آیه رحمت شمارد سیل را ویرانه‌ام

فرزند همچو سگ شده مارد گزای و شوخ مارد چو گربه گشته جگر خای و بچه خوار

که عقل از یکی صد شمارد مدیحش نگوید همان وصف او را یک از صد

دعوی دانش بود صائب به نادانی دلیل هر که نادان می شمارد خویش را داناترست

ابر سودای تو آن لحظه که توفان بارد دل دیوانه ما جان بجوی نشمارد

از آنَش عقل در گوهر شمارد جفت پیغمبر که بی‌چون است و بی‌انباز آن یکتای بی‌همتا

گوشه گیری می برآرد آدمی را ز احتیاج می شمارد کفش تنگ چرخ را بی پائیم