مادر

کانچه بسپردی بحق با تو سپرد مادرش را چون بنسپردی بمرد

فانی صفت به مغبچه جان ساختم فدا پنداشتم که مادر دهرم نزاده بود

بندیش که پیرایه به تن بنهادی ای حسن تو پیرایه مادرزادی

که ای کاش مادر نزادی مرا و یا در کف شیر دادی مرا

گفتم تو گوی خوبی از دلبران ربودی گفتا که مادر دهر چون من پسر ندارد

بدان شیری که اول مادرت داد که چون از جوی من شیری خوری شاد

به مثال گربه هر یک به دهان گرفته کودک سوی مادران گلشن به نظاره چون نیایی

کاش از مادر آن ترک بپرسند که تو گر نیی از پریان از چه پری می‌زایی

چو برخاست آواز کوس از درم بیامد پر از خون دو رخ مادرم

گِرَد ماده را مادر و نر پدر از آن کاین دهد شیر و آن کشت و بر