ماتم سرا

زهی غفلت که از ماتم سرای چرخ مینایی دل خوش، جان بی غم، خاطر آسوده می خواهم

چون دل گرفته باشد ماتم سراست عالم ورزان که دل شکفته است صائب جهان شکفته است

چگونه عذر توانیم خواست از صیاد؟ قفس شده است چو ماتم سرا ز شیون ما

پیش مردانی کز این ماتم سرا دل کنده اند خاک گوری، چرخ نیلی سوکواری بیش نیست

در این ماتم سرا، با مصلحت دانی مصاحب شو که در بازار می خندد، و (هم) در خانه می گرید

نمی گردد دل آگاه شاد از عشرت دنیا درین ماتم سرا یا طفل یا دیوانه می خندد

کدامین ناصح بیدرد می آید به بالینم؟ کز این ماتم سرا ابر سیاهی بر نمی گردد

شد عیش خانه، آه بماتم سرا بدل شد شمع حجله گاه، چو شمع مزار حیف

هر چه هستی ست نام آن مستی نسخ ماتم سرای آدم کن

به مرگ زندگی معمار عشقت عجب ماتم سرایی از گلم ساخت