مأوا

تا که نیک و بد اندر این مأوا گردد از همدگر قوی پیدا

اِسپِس، در اساطیر روم، ایزدبانو یا الههٔ امیدواری بود. او به‌طور سنتی به عنوان «آخرین ایزدبانو» معرفی می‌گردید و در این کسوت با نام اسپس اولتیما دئا خوانده می‌شد. این لقب به این دلیل بر وی اطلاق می‌شد که امید، بعنوان آخرین مرجع و مأوای قابل دسترسی برای انسان مطرح بود.

دلم به گوشهٔ میخانه می کشد هر دم چنانکه خاطر زاهد به جنت المأوا

هر لحظه به ما گرمتری از ستم و جور تا در دل آتش زده مأوای تو کردیم

نباشد در دو عالم غیر خاک آستان تو برای انبیا و اولیا، مأوا و ملجایی

بازگشتی جوهر اندر جای خود پس طلب کردی همی مأوای خود

دل به میخانه کشد ما را مدام میل رند مست با مأوا بود

کوشش نبرد راه به مأوای دل ما کز هر دو جهان است برون، جای دل ما

بباطن دانمش اندر همه جا نباشد منزلی او را و مأوا

میفشان دانه در راه تذروی که مأوا گیرد از سروی به سروی

جان و دلست منزل و مأوای او که او منزل به دل نماید و مأوا به جان کند