مأموم

امامان، ز سندس رداشان بدوش زبان بسته مأموم و بگشاده گوش

هرکجا رایت امیرست قدر مامورست هرکجا حکمت اما مست قضا مأمومست

گر امام مسجدش مأموم بیند در نماز روی بر اصحاب استد پشت بر محراب ازو

تو بدی چون اما م و ما مأموم از شه این کرده ایم ما معلوم

چونکه رفتند از پی او یکدو گام روی هم افتند مأموم و امام

آیا چه پرستند درین دیر کهن سال مأموم کدامند و کدامند کامامند

زهی امام که پاست نگاه می دارد بوقت نیت از اندیشه خاطر مأموم

بازگشت از دمشق جانب روم تا رسد در امام خود مأموم

زمن خراج نخواهند و، در عوض گیرند ز خیل خارجیان، چه امام و چه مأموم

بر زاهدی گل مأموم شو هم از آتشش نرم چون موم شو