مآل

مآل رونق گل تا به داغ پنهان نیست درین چمن همه طاووس‌های فاخته‌اند

بیدل نشاط دهر مآلش ندامت‌ست چون‌گل ازبن چمن همه تن ریش رفته‌ایم

مآل‌ کوشش یاران دربن بساط چه دارد به باد رفتن و بر محمل رضا ننشستن

غافلان را نبود فکر مآلی جویا گل تصویر در اندیشهٔ پژمردن نیست

بر مآل خویش خندم یا به اوضاع زمان من که همچون گل یک خنده وارم داده اند

قالَ رَبِّ إِنِّی قَتَلْتُ مِنْهُمْ نَفْساً یعنی القبطی فَأَخافُ أَنْ یَقْتُلُونِ به قودا، اراد ان یعرف مآل امره مع فرعون.

بر مآل کار خود چون می لرزد دلم گرچه کار بحر رحمت موم عنبر کردن است

مآل کوشش امکان ندامت است اینجا نبرد پیش جز افسوس هیچکس به دو دست

غم مآل که دارد، که فکر جامه و نان گرفته است درون و برون انسان را

فریب عشوه دنیا نمی خورم صائب نظر به حسن مآل است نه به مال مرا