مآبی

دارد به مقیمانِ خرابات ارادت جای دگرش نیست نه ملجأ نه مآبی

جستند و ندیدند حوادث پی ملجا چون درگه انصاف تو فرخنده‌مآبی

با فتنه رخت، ز مآبی گریز نیست آن بار کاه صفدر مالک رقاب ده

ز من که مهر تو دارم به سینه روی چه تابی الا تعرض عینی و انت تعلم مآبی

ز دنیا و عقبی به تو بازگشتم که حسن المآبی و نعم المآل

از جور تو ما و حضرت شاه کز حادث ها بهین مآبیست

قاسمی سرگشته سودای تست یا مآبی، یا ملاذی، یا معاد