لیسی

هر که در خود نظر کند بیند که بلیسی و آدمی دارد

بخوان بخوان نوالم ‌که ‌کم نخواهد شد زکاسه‌لیسی درویش خوان نعمت شاه

در نظر با همه نادانیها چون فلاطون و ارسطالیسی

از کاسهٔ استارگان وز خوان گردون فارغم بهر گدارویان بسی من کاسه‌ها لیسیده‌ام

بهره از میم که ماند به دهانت لب راست سر برآورده به لب لیسی ازانست زبان

گر رکن چار کعبهٔ دل چار یار نیست زنار چار کرد گزین و کلیسیا

روباه غرور دهر نزدیک رسید چون گربه بلیسیدش و چون سگ بگزید

ما مرد کلیسیا و زناریم گبری کهنیم و نام برداریم

زآن بوصف تو زبانم چو لبت شیرین شد که بلیسیدم از آن لب بزبان شیرینی

خاک پاکان لیسی و دیوارشان بهتر از عام و رز و گلزارشان